Patiënten voelen heel goed hoe de praktijk wordt aangestuurd

Gepubliceerd op 17 oktober 2021 om 17:22

In balans zijn willen we allemaal wel graag. Mindfulness, in het momentum, het is helemaal hot. Met meditatie, groene thee, Joga en mindfullnes kunnen we met gezin, vrienden, praktijk, alles met een glimlach doen en de inspirerende praktijkleider zijn die ons zit... toch?

Het is 'in, Balans wil iedereen ineens hebben, vinden en houden. Als iemand vraagt hoe het met je gaat en met je praktijk. is dan ook héérlijk om zeggen: "Ik ben helemaal in balans.'  En nog heerlijker om het ook te voelen dat het zo is. Maar heel vaak is het niet het eerlijke antwoord. De praktijk leiders die vanuit de goede growthmindset hun praktijk aansturen vinden sneller balans. Andere mensen gaan nu eenmaal graag met evenwichtige mensen om, want dan hebben ze iemand om zich aan op te trekken. Positieve mensen zijn een soort magneet. Een praktijk leider die in balans is heeft gauw een team dat graag voor haar/hem de mouwen opstrookt en meer betrokken is en ervaart daardoor ook meer balans. Dat is een 'positieve vicieuze cirkel.'

 

Natuurlijk is er geen een praktijkleider die niet vanuit zo'n positieve adhesie wil behandelen samen, maar hoe krijg je dat nou voor ook elkaar? Want soms lukt het gewoon niet, en authentiek zijn is ook belangrijk. Opgeklopt positief is net zo erg als mopperend en negatief.

 

En dat weet je. Je neemt je serieus voor om na dit weekend écht met de passie en rust die je ook in je hebt, terug naar de praktijk te gaan. Je groet iedereen en probeert je niet te ergeren aan Jacqueline die te laat is. Tijdens de eerste behandeling zie je wéér cementresten op het instrumentarium, je vierde patiënt is uitgevallen en de balie assistente vertoont geen tekenen dat ze actief voor een vol programma gaat zorgen. Als blijkt dat je assistente bij patient 3 een lange tijd op zoek moet naar techniekwerk, knapt er iets in je. Je valt uit naar haar en terwijl je uitvalt denk je gelijk:"Daar gáán mijn goede voornemens.' Je biedt excuses aan en moppert toch nog even door. Verdorie, hoe vaak moet je zeggen dat techniekwerk afgevinkt klaar moet liggen in de la. "Ik ben ook veel te druk.' Denk je, terwijl je richting de behandelkamer loopt. "En dat hele weekend zeilen was leuk maar nu moet ik vanavond nog die administratie doen. En ik ben doodmoe.' Je recht je rug, zet een glimlach op en groet de patiënt. "Ach meneer Bakker, wat leuk u weer te zien hoe gaat het met de kleinkinderen?"

 

Veel mensen denken gauw dat als ze minder druk zijn, agenda leeg maken en rust nemen, dat ze er dan zijn. Dan lukt het vast wél om rustig te blijven en geduld te tonen, om het incident later rustig te behandelen in een assistenten overleg. Dat zal zeker ook wel helpen maar is niet de eindoplossing. En ook niet de oorzaak van je stress.  Jij kunt echt wel heel druk zijn en toch in balans zijn. Je mindset én je gevoel bepalen of je in balans bent, niet je agenda maar vooral de vorm waarin jij leiding geeft. Ik ken een onwaarschijnlijk drukke praktijk houder die naast de praktijk ook nog 3 kinderen thuis heeft, tennist, woensdag avond overleg voert over nieuw te bouwen gezondheidscentrum en zichzelf prima in balans voelt. En dat zie ik ook aan haar, ze heeft precies de maat gevonden tussen loslaten en mee bezig zijn. Balans betekent niet dat niet bezig hoeft te zijn maar gewoon dat je in het nú bent. Dat je mindfulness kunt toepassen. Dat als je tennist echt aan het tennissen bent en niet denkt of de Miele wel is uitgepakt, of je balie assistente nog ziek thuis zit. Als je op de praktijk bent ook professioneel bent en aanwezig en als thuis komen, thuis zijn is. Soms is er overlap maar mensen die in balans zijn kunnen heel assertief omgaan met zich zelf en met werkdruk, weten wanneer ze iets direct moeten bespreken maar vooral ook wanneer ze een onderwerp moeten parkeren. Voor sommigen is die werkdruk en al die ballen in de lucht houden júist iets dat hen energie geeft. Met een executive coach sta je even stil om samen te kijken naar hoe je leiding geeft en waar daarin slagen te slaan zijn. En geloof me, dat is duizend maal effectiever dan te kijken of je agenda leger kan. 

De meest evenwichtige persoon kan uit balans worden gebracht door een scheiding of ziekte in de omgeving, dat is geen zwakte maar een kans op reflectie en groei.

Ik ben ook zo'n graag-bezig-mens. Werk doet leven past echt bij me. Ik hou ervan me te ontwikkelen, mensen te inspireren en ondersteunen om te groeien en mijn ervaring en kennis in te zetten. Vakliteratuur te lezen, warme connecties te onderhouden en noem maar op. Het geeft me enorm veel energie te ontwikkelen zonder plafond van een baas die zegt wat ik moet doen of bepaalt binnen welke lijntjes ik moet kleuren. Zorgen voor mijn gezin en huis, ik geniet ervan. Ik voel mezelf goed in balans, helemaal sinds ik mijn eigen Coaching Praktijk ben gestart. Maar natuurlijk niet altijd. Soms 'haalt het leven je in,' ben je in rouw of ervaar je een verlies of gebeurt er iets dat je totaal uit balans haalt. Ook dat hoort erbij. De meest evenwichtige persoon kan door een scheiding of verlies van een naaste natuurlijk totaal uit balans worden gebracht. Dat is geen zwakte dat is juist een kans om te versterken. Om dingen anders te gaan zien, anders aan te pakken en nog beter jezelf te leren kennen. 

Soms weten we heel goed dat we zoals we het nu doen niet lang houdbaar is. Volle vaart tegen een muur oprijden in de hoop dat je op tijd nog kan remmen is naïef. Als je het morgen net zo aanvliegt als vandaag krijg je dezelfde uitkomst

Vol gas blijven geven terwijl je weet dat je de bocht niet gaat halen heeft iets fatalistisch als grondtoon.  Zinnen als:"Ik weet dat we nu vanuit een noodoplossing werken maar dat moet maar even, want..." geven me inzicht dat een fatalistisch denkbeeld door kan sijpelen in de aansturing van de praktijk. Zo'n, houding timmert kansen op reflectie, adem pauze of goede manier van aansturing volledig dicht. Laten we wel zijn; "Roeien met de riemen die je hebt" kan toch niet je missie zijn, zou het niet heel anders zijn als je team in plaats daarvan zegt:"Voor nu lossen we het zo op maar ik wil volgende week het zo en zo zien, denk je met me mee hoe we daar komen?" 

 

 

Niet in balans zijn voelt altijd vrij vervelend en wankel, vanuit die kwetsbaarheid verhard vaak samenwerkingen en we willen dan zo gauw mogelijk terug naar hoe we samen waren of door naar een soort droombeeld van hoe t "zou moeten zijn". Toch geeft elke lastige ervaring ons de kans om eerder meegemaakt 'hic ups' beter te verwerken. Nieuwe inzichten te krijgen, vriendschappen te versterken of soms los te laten en jezelf en samenwerkingen te herdefiniëren.  Ik ontmoet natuurlijk mensen juist vaak op die momenten van wankelheid en zie zulke mooie transformaties juist tussen de balansperiodes in. Vaak denk ik wel: als je eerder coaching had genomen had je niet zo enorm uit balans hoeven zijn. Het is belangrijk dat fatalitsch denken van "Ja ik moet het anders doen maar zie het dan wel' omdraait in 'ik merk dat als ik zo doorga vastloop en ga outsourcen.' Niet zoeken buiten je kring naar hulp kan enorme burn out klachten geven. En dat moet je echt niet willen.

Niet tegen jezelf zeggen:"We moeten roeien met de riemen die we hebben." Maar uitdragen wat je echte missie is! Durf een succesvol team neer te gaan zetten 

Zo kwam Joyce bij me. Haar man kende mij van vroeger en heeft haar aan me gekoppeld. Hij werd er knettergek van dat ze altijd nog met de praktijk bezig was, aan het appen, gauw even, maar ook bijna alle gesprekken gingen over de praktijk. Zelfs aan het hockeyveld bij een wedstrijd van haar dochter belde Joyce nog even gauw met de praktijk manager over het rooster. Dat "even gauw" is redelijk link, voor je het weet ben je toch weer bezig met de praktijk in plaats van met je gezin. De balans aanbrengen lijkt voor mensen buiten een praktijk gemakkelijk. "Gewoon niet terug appen, als ik om 5u wegga appt mijn werk ook niet meer,' zijn opmerkingen die eigenaren wel eens horen van hun omgeving. Dat maakt het gevoel alleen de kar te trekken nog groter. Je hebt namelijk nu eenmaal geen 9-5 baan, je werkt in de zorg. En er móet soms 's avonds wat geregeld worden als een mondhygiëniste uitvalt of wat dan ook er dan gebeurt zomaar. Ad hoc managen blijft een deel van je management taak, daar kun je niet omheen. En dat is ook ok. Je moet ook flexibel kunnen zijn starts leiders vervallen gauw in autoritair leiderschap, dat is niet meer van deze tijd. Maar ad hoc vragen mogen niet je leven gaan leiden, je visie vertroebelen en je missie vervagen. Je privé tijd volledig opslokken, je gedachten beheersen, zeg daar 'nee' tegen. Anders begin je te wankelen en als jij wankelt, wankelt de praktijk. Pak de hulplijn en hervindt je antwoorden op vragen als; "Wat heeft mijn team nodig?" "Hoe houd ik de boel bij elkaar?" "Hoe zet ik kwaliteit op de kaart én ben ik de inspirerende leider die ik wil zijn?" Waar zit jouw kracht als leidinggevende? En je allergie en uitdaging? Laten we het samen in kaart brengen. Blijf in balans, of werk naar die balans toe met mij. Een evenwichtige praktijk leider zit ook in jou. Een evenwichtig leider kan gebalanceerde mondzorg op maat genereren.

Leiderschap vanuit ad hoc heeft een fatalistische grondslag die uiteindelijk een bom legt onder je teamspirit en werkgeluk. In een Dental team dat door ad hoc manager wordt aangestuurd is de kans op burn out in het team verdriedubbeld. Kom als leider van je mondzorgteam in de goede mindset, breng balans aan tussen werk en privé, maar ook in je denken. Positief leiderschap creëert een bevlogen team en ook, wrang genoeg, tijd en ademruimte. Wil je dat ook? Doe dan eerst een stap terug en start met reflectie op je leiderschap .

Wil je ondersteuning in de rompslomp op een praktijk klik op de button en lees meer over de dienst VPM Virtueel Praktijk Management 


Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.