Ondergewaardeerd worden doet is met je eigenwaarde

Ze zit tegenover me, een van mijn toppers, een senior praktijk manager die werkelijk alles kan, ze kan balie, ze kan assisteren, ze is al jaren pm in een 7 kamer praktijk en is sinds 3 maanden Member van de KDMS Academy. Dus iedere maand krijgt ze een nieuwe module die opent voor haar en die ze afsluit met opdrachten om de lesstof om te zetten in concrete doelen en coaching.

We hebben afgesproken in het coachhuis, dat heeft ook mijn voorkeur. Op een praktijk coachen werkt niet goed, we worden vaak gestoord en de muren hebben oren. In ieder geval is een pm lang zo vrij niet om te praten als in een ruimte die los staat van de praktijk of natuurlijk online samen 1 op 1. Ik noem haar Yvon in dit verhaal want ze wil anoniem blijven maar mocht het verhaal (iets aangepast) delen. Enfin Yvon, is een powervrouw, ze weet wel wat er nodig is om een praktijk te runnen maar mistte net meer verdieping in haar vak. Haar team is dol op haar, dat snap ik, ik had ook graag voor haar gewerkt.

Een praktijk manager die zelf ook hart voor de zaak heeft en betrokken is krijgt het team makkelijk mee. Maar zoals dat nu eenmaal gaat als je ergens lang werkt, er komen ook blinde vlekken. We spreken deze keer een gewone maandag door om te kijken waar de gaten zijn gevallen ongemerkt. want waar de gaten vallen, vul ik ze op in de privéles. 

Ze zit tegenover me aan de lange tafel. Allebei hebben we een schriftje waar we soms wat in opschrijven voor ons eigen geheugen. We praten wat over de lesstof maar terwijl ze in haar koffie roert voel ik dat Yvon niet lekker in haar vel zit, onder de energieke woorden zit vermoeidheid verborgen. "Vertel eens, hoe gaat het eigenlijk echt met je, je lijkt een beetje verslagen of moe, klopt dat?" Het was een gok, maar toch koos ik de woorden zorgvuldig. Yvon lijkt te schrikken van mijn vraag, daar was ze niet op bedacht. Haar hand staakt de handeling en het houten lepeltje drijft langzaam omhoog, ze knippert een paar keer met haar ogen: "Hoe bedoel je?" Vraagt ze.

Mensen die een lastige vraag over emoties beantwoorden met een wedervraag doen dat vaak onbewust om onszelf even tijd te gunnen na te denken over het antwoord. "Ik heb het gevoel dat je niet zo lekker in je vel zit," maar voor ik verder kan gaan trilt Yvons lip en knippert ze een paar keer flink met haar ogen. Haar mooie valse wimpers duwt ze voorzichtig omhoog, ze knikt: "Ruth ik weet niet goed hoe ik het moet zeggen maar ik voel me zo onzeker ineens over mijn werk. De praktijk wordt overgenomen en de nieuwe eigenaar werkt al een paar weken op de praktijk, de vorige eigenaar die met pensioen gaat draagt de praktijk over zoals je weet. Maar de nieuwe eigenaar heeft maar een paar minuten de tijd genomen met haar te praten, stuurt me zo maar appjes met heel veel uitroeptekens ("DE MIELE WAS NIET UITGEPAKT!!!!!!") en ik was er al bang voor maar de eerste 2 mensen zijn al vertrokken.

Een mondhygiënist en een preventie assistente." ze vervolgt en ik zie dat er ook woede is naast de tranen: Hij is van de week enorm uitgevallen tegen José (receptioniste) omdat ze niet op tijd het recept had uitgewerkt. Maar José werkt zo hard, ze was gewoon met heel veel dingen bezig en had t even gemist. Dat kan gewoon gebeuren." Dat klopt, waar gewerkt wordt vallen spaanders. Natuurlijk moet je dan wel sorry zeggen en alert zijn dat t niet weer gebeurt, maar om er no zo'n toestand van te maken is natuurlijk onvruchtbaar. Micromanagen is echt een doodsteek voor een gemotiveerd team. Dat moet een eigenaar nooit doen. Maar goed, daarover heb ik al zoveel geschreven. Nu verder over Yvon.

"Ik snap gewoon niet dat hij niet net zo dol op is op de praktijk als wij. De patiënten vinden het al moeilijk dat de eigenaar met pensioen gaat maar hij bouwt helemaal geen band met ze op, doet kortaf en.." ze begint te huilen. Het roerstaafje ligt als een duikplank voor minikabouters op de koffie en beweegt nog een beetje na. Ik snap dat ze huilt, dat geeft haar betrokkenheid aan. De praktijk wordt gewoon een beetje 'je kindje' als je praktijk manager bent. De meest praktijk managers gaan zelfs in hun vrije tijd nog wel eens langs op de praktijk, of bellen de balie even hoe het gaat. Niet omdat ze niet onmisbaar zijn, maar omdat ze begaan zijn. Geen betere pm dan een betrokken pm, de nieuwe eigenaar heeft goud in zijn handen en ziet kennelijk de waarde niet. Ergens wordt ik dan woest van binnen, ik zie haar huilen en het raakt me gewoon ook. Sinds ik in de overgang ben huil ik zo met iemand mee, ik moet mezelf echt even tot de orde roepen merk ik..

Ik denk: "Verdorie ik ken zoveel praktijkeigenaren die een moord zouden doen voor betrokken en ervaren pm als Yvon, dit heeft ze niet verdiend."  Haar emotie is oprecht en mag er gewoon zijn. Ik laat haar even lekker uithuilen en troost haar door er empathisch te zijn. "Ik haat het als ik zo kwetsbaar ben!" Zegt ze half lachend en ik zie dat het uiten van de frustratie haar goed gedaan. dat zegt ze ook: "he he, dat lucht wel op! Ik huil bijna nooit, gek he?" Wat is gek dat je bijna nooit huilt of dat je nu huilt?" "Ze denkt even na en we lachen voorzichtig. Het is een rot gevoel om kwetsbaar te zijn, maar in een veilige omgeving betekent kwetsbaar zijn  open staan, betekent ook dat je dus passie hebt, betekent ook dat groei mogelijk is. Bij mij is ze veilig natuurlijk dus het uiten van haar gevoel gewoon zoals het is opent ook deuren. 

Deze sessie beslissen we door te gaan over hoe ze zich op het werk beter kan wapenen tegen de negativiteit die er nu heerst en we besluiten dat we gaan onderzoeken hoe ze de relatie met de nieuwe werkgever zou kunnen beïnvloedden. Eerlijk is eerlijk, ze is niet de eerst pm die ik begeleid en waar we de conclusie samen trekken dat ze beter weg kan gaan. Maar zover is het nog niet. 

Deze werkrelatie begint wel slecht maar het is wel vroeg om al het kind met het badwater weg te gooien. Wel is het nodig dat ze feed back gaat geven, in dialoog gaat met de nieuwe eigenaar. Yvon zegt: "Ruth ik heb het je niet eerder gezegd maar ik wil eigenlijk al jaren voor mezelf beginnen. En interim praktijk manager worden. Maar ik durf het niet goed. Mijn man zegt altijd dat ik het moet doen maar ja, ik wil de praktijk ook niet in de steek laten, en straks krijg ik geen opdrachten." Ze zegt het en terwijl ze praat zie ik haar opklaren, het idee van interim pm worden doet haar duidelijk blij worden. Ik ben overtuigd dat haar agenda binnen een paar maanden barst van de opdrachten want wie wil haar niet. Er is zo'n tekort aan goede, geschoolde en breed inzetbare pm-ers.

Yvon gaat erover nadenken of ze bij de KDMS Academy over 3 maanden ook het traject wil volgen naar zzp-er worden, ze denkt het wel, ik denk het ook. Maar we spreken af dat ze samen met mij de resterende 3 maanden als member van de KDMS Academy eerst gaat kijken hoe het zich allemaal ontwikkeld op de praktijk. Dat áls ze wel weggaat ze wel het weet en voelt dat ze er alles aan gedaan heeft wat ze zelf kon maar dat de koek op was. Zoiets moet je niet overhaast doen. Deze nieuwe praktijk houder is duidelijk zoekende naar hoe hij zijn missie en visie moet overbrengen.. ik snap nooit dat ze dan niet een executive coach nemen om een start proces gewoon beter te laten verlopen maar goed, "wij van wc eend..." Maar die vraag hoeven Yvon en ik niet te beantwoorden, dat is zijn vraag niet de hare. Haar vraag is: "Wat heb ik nodig om mijn werk te doen met plezier? In welke mate speelt de praktijk eigenaar daar een rol in en hoe kan ik hem uitdagen die rol te pakken?"

We gaan verder met de sessie maar als ik naar huis rijdt voel ik ineens zo'n lightbowlmoment. Ik heb een nieuwe visie. Namelijk ik denk dat het veel beter zou zijn als echt steengoede praktijk managers op zzp basis zouden werken bij de praktijken. Veel praktijk eigenaren hebben moeite met loslaten van verantwoordelijkheden, overleggen nauwelijks met de pm, geven nog steeds opdrachten aan ze alsof ze een soort secretaresse zijn of assistent van de assistenten. Dat zijn ze niet. Het zijn managers.

Op het moment dat een pm als zzp-er werkt is de werkrelatie natuurlijk veel gelijkwaardiger. Ik ken meerdere praktijk managers die zeggen: "Ik kom binnen als zzp-er en er is gewoon gelijkwaardigheid in contact. Echt een verschil." Wat ook een verschil maakt is dat een zzp-pm direct als expert al binnenkomt en het team veel sneller geneigd is om te luisteren. Ik denk echt dat het de beste manier is tot dat de functie van pm duidelijker is, de pm neemt zelf ook sneller een overkoepelende managende rol aan als ze als ondernemer werkt.

Het is verbluffend welk verschil dat maakt. Ik hoop voor Yvon zelf dat ze in ieder geval als ze beslist weg te gaan en het zzp-traject met me aan te gaan dat ze wel eerst met een goed gevoel de praktijk kan achterlaten. Dat ze een mooi afscheid krijgt dat ze verdient, dat ze naar waarde kan weggaan. Want dat heeft zij, de patiënten en de vorige eigenaar echt verdiend. Maar nog meer hoop ik dat ze ontzettend fijn gaat samenwerken, weer verantwoordelijkheden terug krijgt en dat ze op waarde wordt geschat zodat ze dat kan toevoegen aan het team. Volgende maand hebben we weer een sessie in de Javatoren in Almelo. We maken een aanvliegroute voor komende maand en spreken af tussentijds nog contact te houden. In iedere relatie heb je 50 procent aandeel, van die 50 procent moet je je wel 100 procent inzetten. Kiest de ander daar niet voor dan kun je je afvragen of je die arbeidsrelatie nog wel moet willen. Tijd zal het leren.